جنگ سایبری مانند جنگ هسته ای از اهمیت ویژه ای برای آمریکا و روسیه برخوردار است. نمونه بارز آن در جنگ لفظی مقامات رسمی این دو کشور در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا قابل مشاهده است. درحالی که دولت آمریکا، روسیه را متهم به تضعیف کمپین هیلاری کلینتون با حملات سایبری می کرد که در مهندسی نتایج انتخابات دست داشته، پوتین نیز می گفت: مگر آمریکا «شهر هرت» است و بارها از «هیستری روسی هراسی» آمریکایی ها سخن راند. 

تا اینکه دو روز پیش از برگزاری انتخابات آمریکا، شبکه خبری ان بی سی نیوز آمریکا به نقل از یک مقام امنیتی اعلام کرد که هکرهای آمریکایی به چند سامانه رایانه ای تاسیسات مهم دولتی روسیه، ازجمله کاخ کرملین، رسانه ها، شبکه توزیع برق و ارتباط جمعی نفوذ کرده و آماده پاسخگویی سریع روسیه در برابر این حمله هستند. اما درنهایت انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در میان نگرانی ها از احتمال «حمله سایبری» به سیستم انتخاباتی، از طریق باجه های الکترونیکی انجام شد و سازمان امنیت ملی هم آزمون «سلامت سایبری» سیستم رای گیری را اجرا کرد. ترامپ که پیش تر وعدة رفاقت با پوتین را داده بود، به کاخ سفید راه یافت. روسیه هم به پیشواز سریع از این پیروزی غیرعادی که جهان سیاست را در شوک نگاه داشته، رفت. اما نکته مهم اینجاست که جنگ سایبری برای روس ها از اهمیت اقتصادی و نظامی خاصی برخوردار است و در دکترین نظامی آن ها آمده که در برابر ابزارها و نیروهای تهاجم اطلاعاتی و در مرحله بعد علیه خود کشور مهاجم، از سلاح هسته ای استفاده خواهند کرد. درحالی که یک روز پس از پیروزی ترامپ، شبکه خبری 24 روسیه از حمله شبانه روزی گروه های هکری از کشورهای مختلف آمریکا، هند، تایوان و فلسطین به پنج بانک بزرگ روسیه خبر می دهد، چرا دولت روسیه در واکنش به حمله های سایبری مکرر پیش و پس از انتخابات آمریکا، تنها به اعتراض کلامی برای پاسخ گویی دولت آمریکا بسنده کرده است؟ 

 آیا پاسخ ندادن دکترین نظامی روسیه به جنگ سایبری آمریکا، خوشآمدگویی سریع کاخ کرملین به پیروزی ترامپ که به نوعی حول محور ایمیل های هک شده کلینتون می چرخد، می تواند به معنای پایان یافتن هراس روسیه از بازگشت به سال 1990 باشد؟