تاریخ دانان می گویند که حکومت ها با ثبت اسناد باقی می مانند و ایران نیز تاکنون سه دورة تاریخی ثبت اسناد داشته است. نخست، دورة خط میخی به صورت کتیبه ای و حجاری بر صخره، سنگ، چوب، فلز، سفال، چرم و سنگ های قیمتی است. منشور حقوق بشر کوروش کبیر که ارزش جهان شمول دارد، با خط میخی روی سفال حکاکی شده است.

دوم، دورة خط پهلوی به صورت کتیبه ای و کتابی است. کاتبان با قلم نی روی کاغذ سمرقندی شرایط کتابت را به وجود آوردند. در دوره ای که اسکندر مقدونی، امپراتور روم باستان به ایران حمله کرد، دستور داد تا تمامی اسناد و کتابخانه ها در آتش بسوزد و به این ترتیب بخشی از تاریخ و تجربه کشورداری ایران از بین رفت. 

سوم، دورة صنعت چاپ در اروپاست که گوتنبرگ آلمانی از طریق فناوری ساخت ورق، جوهر با پایة روغنی و پرس، ایده چاپ کتاب را به ثمر رساند. اما به دلیل حمله اعراب و مغول ها به ایران و به آتش کشاندن اسناد و کتابخانه ها و ثبت نکردن اسناد در دوران مغول ها، ما به مدت 300 سال از تاریخ جا ماندیم. تا اینکه نخستین ثبت اسناد ایران از دوران قاجار که زمان برقراری ارتباط دوباره با اروپاست، آغاز می شود.

اما اکنون ایران در دورة چهارم ثبت اسناد، یعنی عصر دیجیتال و انقلاب فناوری اطلاعات و ارتباطات است. تاریخ دانان بر این اعتقادند که انقلاب فناوری اطلاعات و ارتباطات، ابزاری جدیدتر از خط میخی بر کتیبه ها و حجاری بر سنگ، خط پهلوی وکاغذ سمرقندی و همچنین صنعت چاپ گوتنبرگ در اختیار بشر قرار داده است. ضمن اینکه برای تولید محتوا همچنان به اندیشه، خلاقیت و تجربه اهل دانش و فن نیاز است تا آنان بتوانند تجربه مملکت داری را در عصر جهانی شدن از طریق ثبت اسناد دیجیتالی برای آیندگان ذخیره کنند. بر این اساس سوالی که مطرح می شود این است که آیا به دلایل تاریخی نبردهای ایران و روم، حمله اعراب و مغول ها به ایران، عقب ماندن از تولید محتوا در عصر صنعت چاپ، باز هم در عصر دیجیتالی باید از تولید محتوا جا بمانیم؟ یا اینکه با بازنگری در تاریخ دیپلماسی اسناد دوره قاجار و پهلوی اول و ثبت دیجیتالی آن به عنوان حافظه ملی و حافظه جهانی شرایطی فراهم کنیم که آیندگان از تجارب امروز ما برای بهتر زندگی کردن در «جامعه مدنی جهانی» استفاده کنند؟