طی دو دهه گذشته نخستین واکنش دولت ها در مواجهه با رسانه های اجتماعی در شرایط حساس سیاسی، فیلتر کردن یا ایجاد اختلال برای از دسترس خارج کردن این رسانه ها بوده. این شیوه که در ایران قدمت طولانی دارد، در مصر، ترکیه، سوریه و بسیاری کشورهای دیگر نیز به کار گرفته شده است. 

این روزها که در دوران تبلیغات انتخاباتی هستیم، می بینیم که برای دسترسی به امکانات تلگرام (تماس صوتی) یا پخش زنده اینستاگرام چه مشکلاتی برای کاربران پیش آمده است؛ اما قطع دسترسی کاربران به رسانه های اجتماعی چقدر در تغییر عقیده منتقدان و پخش نشدن صدای معترضان کمک کرده؟ این اقدامات که با عباراتی مانند «صلاح مملکت»، «حفظ امنیت ملی» و غیره همراه می شود، چقدر به شفاف سازی در جامعه و دولت ها کمک کرده؟ می توان گفت چنین تصمیماتی که منجر به سانسور کردن صدای جامعه می شود، نه در ایران بلکه در هیچ کشوری به نفع دولت ها نبوده و نیست. سانسور کردن صدای مردم در رسانه های اجتماعی، سانسور کردن خود ِ دولت هاست آنجا که توضیح مناسب و قانع کننده ای برای عملکرد خود ندارند. 

یکی از تناقاضات بزرگ کشورهای در حال توسعه در حوزه ارتباطات، روی آوردن دولتمردان به رسانه هایی است که خودشان آنها را فیلتر می کنند؛ دولتمردان نه توضیح قانع کننده ای برای فیلتر شدن و ماندن این رسانه ها دارند، نه توضیح قانع کننده ای برای حضور در این رسانه ها.

مدت هاست گفته می شود شیوه رفتار دولت ها در مقابل رسانه های اجتماعی باید تغییر کند و از این تناقض خارج شود. مدت هاست گفته می شود فیلترینگ، دسترسی به این رسانه ها را قطع نمی کند و فقط کمی سختش می کند؛ اما هنوز راهکار دولت ها در بحران های سیاسی، فیلترینگ است به عنوان راهکاری 

سوخته.