به عبارت دیگر امنیت چه از نوع سنتی و چه در شکل سایبری آن امری مطلق نبوده و نخواهد بود.

اما اینکه چه می‌شود که برخی حملات و عملیات‌های سایبری لو رفته و عاملان آن دستگیر می‌شوند و برخی نه، بحث پیچیده‌ای است که به دلیل امنیتی بودن محتوای تحقیقات و پرونده‌ها، هیچگاه به درستی قابل تحلیل نیستند.

چند سال قبل و به اذعان تمامی دستگاه‌ها و فعالان مرتبط با حوزه امنیت سایبری در دنیا، پیچیده‌ترین و سنگین‌ترین حمله سایبری در تاریخ به کشور ما انجام شد. این حمله به "استاکس‌نت" معروف شد که با سال‌ها تزریق بودجه و همکاری نهادهای امنیتی چندین کشور و به منظور تخریب تاسیسات هسته‌ای ایران صورت گرفت.

ایران اما در میان ناباوری طراحان این حمله پیچیده، موفق به شناسایی و توقف استاکس‌نت شد و از آن زمان تاکنون نیز چگونگی مهار این حمله بزرگ، همچنان محل بحث و توجه است.

از حدود دو هفته قبل اما شاهد یک حمله مرسوم و رایج سایبری به برخی کسب‌وکارهای سایبری کشور هستیم که عامل یا عاملان حمله به "کفتار سایبری" معروف شده است. نکته قابل توجه در خصوص این حمله که از نوع DDOS محسوب می‌شود این است که ظاهرا حملات نه از خارج که از داخل و عمدتا با اتکا به گوشی‌های آلوده مردم در حال وقوع است.

اگرچه در شبکه‌های اجتماعی و برخی رسانه‌ها، مسایلی در خصوص نحوه عمل و پیشرفت دستگاه‌های مسوول در مهار این حملات مطرح است، اما بنا بر پاره‌ای دلایل و ملاحظات، امکان پرداختن به آنها وجود ندارد. لیکن حرف اینجاست که از کشوری که توانایی سایبری آن در دنیا زبانزد دوست و دشمن است و به واسطه جایگاه کشورمان از تجربه بالایی در مواجهه با انواع حملات سایبری برخوردار است و استاکس‌نت را در پرونده موفقیت‌های خود دارد، انتظار عمومی در جامعه، بر مهار و حتی شناسایی عامل یا عاملان موسوم به کفتار سایبری است که مدتی است به شکلی زننده در حال جولان است.