این روزها از این اتفاقات را زیاد شاهدیم، طرف با هیجانی بالا، که مثلا قصد القای آن را دارد که پس از سال ها زحمت و عرق ریختن! منتظر چنین روزی بوده، روی پاورپوینت، مشتی عدد و رقم را ردیف کرده که احدی نمی تواند راست بودنش را تایید کند. در ادامه نیز با اتکا به همان اعداد خودساخته و بی پشتوانه اش، به این نتیجه می رسد که موفق است.

همیشه برایم سوال بوده که چه تیپ افرادی این جعلیات و آمارسازی ها را باور می کنند، یا آنکه هدف پنهان و اصلی در این مسخره بازی ها چیست، که چند روز بعد جوابش می رسد و یا اثری از ارتقای شغلی می یابی، یا ردی از پولشویی و فساد پیدا می کنی یا خبر می رسد که پای بودجه های دولتی در میان است و بابت این نمایش ها، پول های خوبی در پس صحنه جابجا می شود.

اصولا در حوزه فناوری اطلاعات و ارتباطات چه در بخش دولتی و چه در بخش به ظاهر خصوصی، این نمایش ها به شدت رو به افزایش است. یکی کم هزینه و در توییتر نمایش خود را روی صحنه می برد و جماعتی غافل را سرگرم خود می کند و برخی نیز همایش و کنفرانس برگزار می کنند و رسانه ها و مدعوین را جمع می کنند تا بخشی از پازل سیاه بازی خود را کامل کنند.

این کارها هم اصولا لازم است تا مثلا اگر فردا روزی خبر پرداخت میلیاردها تومان به فلان شرکت مطرح شد، کسی تعجب یا شکی نکند که چطور حالا شرکتی که حتی نامش را نشنیده و هیچ عملکرد ملموسی نداشته، باید میلیاردها تومان، معافیت، وام یا تسهیلات بلاعوض یا کم بهره بگیرد.

آری! برای برخی که در عجبند که ماجرای این حجم از مهملات چیست و چرا بخش قابل توجهی از فعالیت ها، اظهارات و وعده ها در حوزه فاوا، استارت آپ ها، دانش بنیان ها و امثالهم، بیشتر به صحنه بازیگری و تئاتر تبدیل شده، باید بگویم، شما حسی مشابه دیدن کار شعبده بازان را دارید که پیش چشم مخاطبان از هیچ به ناگهان یک برج ظاهر می کنند، اما آنها که پشت صحنه اند، مشغول شمردن پول هستند و برخی هم که آگاه هستند، همچون سردر سینماها، همین که نگاهشان به پوستر آنچه در این مکان ها در حال پخش است می افتد، آهی در دل می کشند و می گذرند.