ICTPRESS- وسیله پزشکی قابل کاشت در رگ‌های خونی که یکی از وظایف آن رساندن دارو به بدن است، سرانجام از مانع پیش روی خود یعنی لخته شدن احتمالی خون خلاص شده و می‌تواند در داخل بدن عمل ریز- جراحی انجام دهد، اما تنها مشکل باقی مانده تقویت قوه حرکت آن است. اگر مقصود از کاربرد این وسیله کوچک پزشکی، مراقبت دایمی از سلامت بدن باشد، باز کردن بدن بیمار و تعویض باتری مربوط به این وسیله نمی‌تواند راه حل مناسب و ایده‌آلی محسوب شود. ریز وسیله پزشکی جدید، این مشکل را به ظرافت حل کرده است، یعنی از طریق ایجاد میدان مغناطیسی(القا) این مشکل قابل حل خواهد بود. محاسبات جدید انجام شده در این زمینه، موجب بالا بردن کارآیی این وسیله در بدن می‌شود. همه آنچه بدن  نیاز دارد، یک فرستنده خارجی رادیویی است تا بتواند این تراشه را فعال نگاه دارد. آدا پوون مدرس بخش مهندسی دانشگاه استنفورد این وسیله پزشکی بی‌سیم را در همایش مدارهای کاملا ساخته شده از مواد جامد(Solid-State) در هفته جاری این گونه تشریح کرد: تراشه مذکور می‌تواند با جریان خون در بدن حرکت كند و از طریق رگ‌های خونی به قسمت‌های مختلف بدن برود و یک سری وظایف را انجام دهد. سپس با یک فرستنده خارجی رادیویی می توان سیگنال‌های مغناطیسی به جفت آنتن موجود در این وسیله فرستاد و هرگونه تغییری در فرستنده جاری، می‌تواند ولتاژی به آنتن القا كند. در تحقیقات قبلی، مهندسان تصور می‌کردند، وسایل آنتن دار، بسیار بزرگ‌تر از آن هستند که بتوانند در بدن قرار گیرند و سیگنال‌هایی از طریق بافت و مایعات و چربی دریافت كنند. اما با ابداع این روش که در مجله استنفورد تشریح شده، متوجه شدند تصور آنها اشتباه بوده است. خانم آدا پوون با تجدید نظر روی برخی از محاسبات خود، به این نتیجه رسید که به جای در نظر گرفتن استخوان و ماهیچه به عنوان ‌هادی‌های جریان الکتریسیته، آنها را مانع عبور این جریان تصور کند. محاسبات وی نشان داد، زمانی که بافت بدن انسان،‌ هادی ضعیف جریان الکتریسیته است، امواج رادیویی می‌توانند صد برابر سریع‌تر از حالت عادی در بدن انسان حرکت كنند.  این به آن معناست که آنتن در حالی که می‌تواند صدبرابر کوچک‌تر از تصور هر شخصی باشد، می‌تواند همچنین قدرتمند نیز عمل كند. آنتنی که خانم پوون در این همایش در خصوص آن توضیح داد، دو میلی‌متر مربع مساحت دارد. وی دو نمونه از این تراشه کوچک را ساخته است که هر دو آنها با نیروی الکتریکی و با جریان خون حرکت می کنند. این اختراع پیش از اختراع آنتن‌های کپسولی قابل بلع، برای آزمایش تشخیصی انجام شد، اما عملکرد آنها کاملاً شبیه به یکدیگر است.